Przyznam, że nie rozumiem wzmożonej aktywności Jurka Knabe, głoszącego LIST OTWARTY w sprawie ratowania tablicy pamiątkowej Władysława Wagnera, którą w 2012 roku zamontowaliśmy na wysepce Bellamy Cay. Idea uratowania tablicy, skądinąd słuszna, bo przecież wysepkę spustoszyły postępujące po sobie dwa huragany Irma i Maria we wrześniu 2017 roku, a tak ważna dla naszej żeglarskiej tradycji tablica pozostawała na rozpadającym się postumencie trzymając się na dwóch skorodowanych śrubach. Trwała na nich przez pięć lat, podczas których niefortunna pandemia zamknęła nam szansę cyklicznego powtarzania Wagnerowskich Zlotów, a więc i kontynuacji planu jakim było przeniesienie tablicy na brzeg Zatoki, w miejsce, z którego miała się rozpocząć wiodąca do lotniska Ulica Wagnera, co po angielsku uzgodniliśmy jako CAPTAIN WAGNER WAY. Zabrakło jeszcze jednego Zlotu, aby sprawa została z gospodarzami terenu zamknięta. Nie znam powodów przekonania, że tablica znajdzie swoje miejsce w muzeum w Polsce i będzie to o wiele lepsze miejsce niż zatoka Trellis Bay, którą odkrył Władysław Wagner, tworząc tam w latach 1949 – 1959 infrastrukturę przekazał cywilizacji to, co dziś funkcjonuje tam znakomicie wraz ze zbudowanym przez naszego Wielkiego Żeglarza lotniskiem. Tak się składa, że ostatnio zorientowaliśmy się jak funkcjonują polskie muzea i jak „łatwo” umieścić w nich pamiątki po Władysławie Wagnerze: właśnie tracimy je, ponieważ jedyne kompetentne muzeum żeglarstwa w Gdyni zażyczyło sobie najpierw inwentaryzacji pamiątek w miejscu gdzie są aktualnie, a z tego wykazu wybrane zostaną przez muzeum interesujące je przedmioty i wtedy możliwe, że będą przez muzeum przyjęte. Po śmierci Mabel Wagner (17 lutego 2022), żony Władka, dom Wagnerów należało szybko oczyścić z pamiątek, aby je uratować. Propozycja gdyńskiego muzeum sprowokowała, że pamiątki po Wagnerze powędrują na wysypisko śmieci; któż miałby się zająć inwentaryzowaniem, uzgodnieniami z muzeum, segregowaniem i przesyłką. Nie wspominając o kosztach. Już widzę jak „radośnie” będzie przyjęta tablica. W którym muzeum, jeśli Jurek Knabe byłby tak uprzejmy i poinformował nas o tym, jak również o pieniądzach: ktoś przecież musiałby za to zapłacić. Dlaczego więc muzeum ma być lepszym miejscem niż Trellis Bay, gdzie koszta całego przedsięwzięcia byłyby niewielkie. Tablica jest w kiepskim stanie, zaśniedziała, brudna, wymaga renowacji i konserwacji. Jak to zrobić wie o tym doskonale jej fundator, Janusz Kędzierski. Podjął się i to zrobi. Nie wspomniał o kosztach przedsięwzięcia, które – jak widać kapitana Jerzego Knabe – nie interesują. Wspomina o nich Jacek Sołtys, który przejął tablicę (30 kg żeliwa) i za transport zapłacił z własnej kieszeni. Idąc tropem myśli Jurka Knabe, istnieje Komitet Organizacyjny Zlotów (pomimo, że brałem udział w organizacji każdego, nigdy nie słyszałem o istnieniu jakiegoś Komitetu Organizacyjnego), który jako organizator, miejmy nadzieje, Jackowe koszta pokryje. Co tak niepokoi Jerzego Knabe w koncepcji ponownego zainstalowania tablicy nad Trellis Bay? W Liście Otwartym pisze on o długim procesie uzgodnień z miejscowymi władzami. O czym Ty piszesz, Kapitanie? O jakim długim procesie? Przecież Ty nie wiesz z kim, co i kiedy zostało tam na miejscu ustalone. Nie wiesz, ponieważ nigdy się tym nie interesowałeś. Poczynając od uroczystości otwarcia Pierwszego Zlotu cyklu Wagner Sailing Rally w dniu 22 stycznia 2012 roku, którą poprowadziłeś znakomicie, żadna ze spraw związanych ze Zlotami nie była przedmiotem Twojego zainteresowania. Na naszą prośbę, abyś dokonał oficjalnego zakończenia Pierwszego Zlotu odpowiedziałeś, że twoja funkcja na tym Zlocie zakończyła się po jego otwarciu. A szkoda, bo właśnie wtedy, zamykając Zlot bez Ciebie, zdecydowaliśmy, aby Zloty WSR kontynuować w cyklu co trzy lata. Jako organizatorzy kolejnych Zlotów nigdy nie zapomnieliśmy wspomnieć kto był ich pomysłodawcą i ideowym twórcą. W każdym Biuletynie Zlotowym na honorowym miejscu umieszczaliśmy fotografie i monografie kapitanów Jerzego Knabe i Andrzeja W. Piotrowskiego. W 2015 roku wydaliśmy bogaty fotograficznie i faktograficznie album pt. Zarys Historii Żeglarstwa Polonijnego, w który można znaleźć bogatą prezentację obu tych, znakomitych w polonijnym żeglarstwie postaci. Nigdy sobie, czyli polsko-kandyjskim żeglarzom nie przypisywaliśmy zasługi twórców, a jedynie realizatorów doskonałego pomysłu. I niech tak pozostanie. Nie wiem czy na podobną polemikę zdecydują się moi Koledzy, z którymi od dziesięciu lat dzieliłem trud organizacji Zlotów cyklu Wagner Sailing Rally na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych. Inicjatywę dalszych kroków w realizacji wagnerowskiej i zlotowej idei podejmują młodsi ode mnie. My, kapitanowie Jerzy Knabe, Andrzej Piotrowski i ja powinniśmy już uspokoić swoje emocje i dla dobra sprawy, zasiąść do pisania memuarów. I nie wtrącać się w to, co zrobią organizatorzy kolejnych Zlotów. Osobiście daję przykład: staram się aby w najbliższej przyszłości w wydawnictwie Miniatur Żeglarskich ukazało się moje „Pożegnanie z Wagnerem”; będą tam wszyscy, którzy w wagnerowskiej przygodzie odegrali znaczną rolę. Jeżeli kogokolwiek pominę, szef wydawnictwa będzie wznawiał wydania, tak długo, aż wszyscy będą usatysfakcjonowani, zapewnił mnie o tym?

Z żeglarskim pozdrowieniem

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore.